Çanakkale’nin masmavi deniz kokusu, bir haftadır yerini ağır bir is kokusuna bıraktı. Gökyüzünü turuncuya boyayan alevler, sadece ormanı değil, insanların meskenlerini, anılarını ve bölgenin sessiz ve şirin hayvanlarını da yuttu. Bu yangında resmi kayıtlara “can kaybı yok” yazılsa da, yanan ormanda sessizlik, telef olan hayvanların çığlıklarının yerini aldı. Gece olay yerine varan SÖZCÜ TV grubu Güzelyalı’da alevlere teslim olmuş yerleri ekrana aktardı.
SÖZCÜ TV muhabiri Nedim Bayhan ve kameraman Utku Tükenmez, yangın felaketinin tam ortasında
900 İŞÇİ MİSYON ALDI
Muhabir Nedim Bayhan, kameraman Utku Tükenmez ile olay yerinde yaşananları şöyle aktardı:
“Gençler, kollayıcı ekipmanları olmadan, çıplak elleriyle ve kovalarla alevleri söndürmeye çalışıyordu. Biz de canlı yayınla bu anları izleyicilere aktardık. Bayramiç’te Saçaklı, Ahmetçeli, Doğanca, Zeytinli ve Pıtırelli köylerinin boşaltılmasıyla 654 kişi tahliye edildi. Merkezde Güzelyalı, Halileli ve Erenköy’den 2 bin 90 kişi inançlı bölgelere alındı. 84 kişi deniz yoluyla kurtarıldı, 77 kişi dumandan etkilendi. Yangına 10 uçak, 9 helikopter, 75 arazöz, 35 itfaiye aracı, 10 dozer ve 92 takviye aracı ile yaklaşık 900 işçi müdahale etti. Rüzgârın şiddeti, alevleri denetim altına almayı saatlerce güçleştirdi.
KORUYUCU KIYAFET YOKTU
Alevlerle savaşın en ön saflarında, hami kıyafeti olmayan itfaiyeciler vardı. Sıcaklığa, dumana ve kıvılcımlara karşı sadece vücutlarıyla direndiler. Onlara köylüler ve Çanakkale’nin gençleri omuz verdi; çıplak elleriyle, tırmıklarla, küreklerle yangını söndürmeye çalıştılar. Müdahale edenlerin hiçbiri tam gözetici elbiseye sahip değildi, itfaiye erleri ise ekipman eksikliğine karşın saatlerce, zorlukla çalıştı.”
Halkın her kesiti alevle savaşa koştu
Tüm bu yıkımın içinde Çanakkale halkı, dayanışmanın en güçlü örneklerinden birini sergilendi. Sınıf farkı, siyasi görüş, güçlü yoksul ayrımı yoktu.
Gençler, köylüler, sivil toplum gönüllüleri ve esnaf, birebir gaye için çalıştı:
Alevleri söndürmek ve yangından etkilenenlere dayanak olmak.Yangının külleri soğuduğunda geriye sadece siyaha boyanmış ağaçlar değil, omuz omuza vermiş bir kentin kıssası kaldı. Bir asır evvel vatan toprağını savunan bu kent, artık ormanlarını, meskenlerini ve komşularını savunmak için yeniden tek yürek oldu. Çanakkale, alevlerin içinde bile bir ortada durmayı bildi hem de tarihine yakışır bir direnişle.
SEFERBERLİK
Kent merkezinde şefler, istekli mutfaklarda elleriyle sandviçler hazırladı. Mutfaktan çıkan her sandviç, bir kurye tarafından süratle alev çizgisine taşındı. Yolda dumanla boğuşan kuryeler, kimi vakit alevlerin birkaç yüz metre yakınına kadar giderek erzak bıraktı. Kimisi de kendi cebinden aldığı su ve yiyeceği taşıdı, topladığı yardımları süratle ulaştırdı.
Halk bu savaşta yalnızlığı hissetti
Sarp yerde, binlerce yıllık zeytin ağaçlarının alevler ortasında kül oluşuna şahit olduk. Geceleri havadan müdahale yapılamadı. Bu durum, alevlerin denetim altına alınmasını zorlaştırdı ve halkın sert reaksiyonuna neden oldu.
Tüm bu eksikliklere karşın, alanda kimse geri adım atmadı. Her biri, canı kıymetine, bitmez tükenmez güçle çabayı sürdürdü. Yangında meskenleri kül olan vatandaşlar, hem belediyenin hem de bakanlığın yetersiz müdahale ettiğinden şikayetçi. Felaket anında kendilerini yalnız hissettikleri için kırgınlar. Kent dışından gelenler, makus bir sürprizle meskenlerini yanmış halde görünce gözyaşlarını tutamadı. Kimisi sessizce, kimisi hıçkırarak, kalan eşyalarını toplamaya çalıştı. Yanmış duvarların ortasından çıkarılabilen birkaç mutfak eşyası, fotoğraf, ya da çocuk oyuncakları… Mecbur kaldıkları için kentten ayrılanların aklı geride kaldı, gözyaşları saklanmaz hale geldi.
